In Brussel en in Rome toonden Europese vakbonden zich solidair met de Italiaanse CGIL.

Op 9 oktober vielen neofascistische groepen het nationaal hoofdkwartier van de vakbond CGIL in Rome aan. Dit gebeurde in de marge van een anti-vaccinatie-manifestatie. De politie arresteerde twaalf betrokkenen.

Een week later gingen tienduizenden activisten de straat op in Rome en Brussel. In solidariteit. Want een aanval op de CGIL, de grootste vakbondsfederatie van Italië, is een aanval op de democratie en werknemers overal. Dit fenomeen overschrijdt de Italiaanse landsgrenzen en vereist een internationale, solidaire reactie.

Delegaties in Rome en Brussel

Het ABVV was in beide hoofdsteden aanwezig. In Brussel, voor het Europees Parlement, herinnerde ABVV-voorzitter Thierry Bodson aan de noodzaak voor vakbonden om mee te strijden tegen extreemrechts: “Vakbonden zijn vaak de eerste slachtoffers van fascistisch geweld, omdat zij een pijler van democratie en de eerste tegenmacht in onze samenleving zijn. De strijd tegen extreemrechts is een prioriteit die wij, de vakbonden, hier, elders, overal in Europa, moeten blijven voeren.”

Rafael Lamas, hoofd van de internationale afdeling van het ABVV, was in Rome. “Het nieuws van deze aanval lokte heftige reacties uit binnen het ABVV. Wij besloten op twee manieren te reageren: door een delegatie uit solidariteit ter plaatse te sturen en door in Brussel een actie met toespraken te ondersteunen.”

CGIL, een symbool van democratie

Tussen de 100.000 en 200.000 mensen. Het was een reusachtige demonstratie in Rome tegen fascisme en ter ondersteuning van de CGIL (Confederazione Generale Italiana del Lavoro). De andere twee grote Italiaanse vakbonden waren eveneens van de partij. De vastberadenheid was voelbaar, de slogans sterk.

Een delegatie van een vijftiental leden uit verschillende ABVV-organen was ter plaatse. “Dit werd door de kameraden van de CGIL op prijs gesteld”, vervolgde Rafael Lamas. “’s Ochtends, voor de demonstratie, hielden we een bijeenkomst met de internationale delegaties. Wat stond er op het spel? Een gemeenschappelijke strategie om extreemrechts te confronteren. Deze bijeenkomst was belangrijk, zoals Maurizio Landini van de CGIL opmerkte, niet alleen om nee te zeggen tegen fascisme, maar ook om ja te zeggen tegen cultuur en kennis. We moeten extreemrechts bestrijden door middel van onderwijs en opvoeding. Omdat de vernieling van de gebouwen van de CGIL, die een belangrijk cultureel erfgoed vertegenwoordigen, een aanval is op de symbolen van de democratie. We hoorden hier een positieve boodschap, om jongeren hoop te geven.”

Trieste verjaardag: de aanslag vond plaats 100 jaar na de fascistische aanslagen op politieke partijen en vakbonden tijdens de opkomst van Mussolini. De geschiedenis herhaalt zich … maar “niet op dezelfde manier”, zou onze kameraad Bruno Verlaeckt zeggen, ook aanwezig in Rome met enkele Antwerpse vakbondsmensen.

“Onderschat niet wat er met de CGIL is gebeurd”

Onder hen Frank Moreels, voorzitter van de BTB en de ETF (de Europese Federatie van Transportwerknemers). Hij benadrukte de ernst van de situatie en het belang van eendracht.

“Wat daar gebeurt is zeer ernstig. We mogen deze feiten niet onderschatten, dat zou een grote vergissing zijn. Extreemrechts probeert democratische instellingen te destabiliseren, vakbonden aan te vallen. En we moeten niet geloven dat dit een spontaan of alleenstaand incident was … Wat hier gebeurd is, maakt deel uit van een veel bredere campagne. Ter plaatse werd ons uitgelegd dat ook op de regionale kantoren van de CGIL verschillende aanslagen waren gepleegd. Op hetzelfde moment werd de website van de vakbond gehackt. Het ging hier heel duidelijk om een georganiseerde actie.”

Als de aanval ernstig is, was de reactie prachtig. “Ik was onder de indruk van het publiek dat er was. We hebben het over 100.000 mensen of meer. Er was enthousiasme, eenheid, sterke vastberadenheid. Het algemene idee was: we laten niet met ons sollen. Jongeren en ouderen hadden dezelfde boodschap.”

Samen optreden

“We moesten hier zijn. Wat in Italië is gebeurd, kan hier ook gebeuren. Het is geen Italiaans probleem, dat moeten we uit ons hoofd zetten. We moeten samen handelen.”

Maar hoe dan? “We moeten de zaken zeer serieus nemen en de bevolking een positief verhaal brengen, zodat die niet laat verleiden door extreemrechtse praatjes. We moeten mensen vooruitzichten bieden, degelijke banen, cultuur en onderwijs verdedigen. Vergeet het verleden niet. Maurizio Landini, secretaris-generaal van de CGIL, verklaarde dat een land dat zijn geschiedenis vergeet, een land met een donkere toekomst is. Hij wees ook op het belang van positief spreken, vooral tegen jongeren. Dit is een generatie die blijk geeft van een echte bereidheid tot mobilisatie.”

We zijn allen CGIL

Frank Moreels voegt eraan toe: “De MWB-kameraden droegen T-shirts met de Italiaanse slogan ‘siamo tutti CGIL’. Dat is helemaal juist. Wij zijn allen CGIL.”

De Waalse en Brusselse metaalarbeiders waren inderdaad in Rome. Een noodzaak, zo vindt algemeen secretaris Hillal Sor. “Wanneer een vakbond, van welke aard dan ook, door extreemrechtse groepen wordt aangevallen, is collectieve en internationale reactie nodig. We hebben allemaal met hetzelfde probleem te maken. In België werd onze vakbond in Gent aangevallen door extreemrechts. Onze Franse kameraden van de CGT waren ook al slachtoffer van aanvallen. In Charleroi verschijnen regelmatig tags van de extreemrechtse groep Nation … Vandaar onze aanwezigheid in Rome, om onze steun te betuigen en ons eraan te herinneren dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.”

Hillal vond, net als Frank, dat de weerstand tegen deze haat bijzonder groot was. “Er waren veel mensen, veel vastberadenheid. Veel jonge mensen ook, veel vrouwen. Dit is een echte reactie van de Italiaanse samenleving op dit soort gedrag.”

Tegelijkertijd was in Brussel de demonstratie ter ondersteuning van de CGIL in volle gang, een mobilisatie die live gevolgd werd door de Italiaanse vakbondsmensen. “We hebben de demonstratie in Brussel live uitgezonden op het internationale seminar. Ik was erg trots, het was hartverwarmend. We moeten een gemeenschappelijke strategie uitwerken. We moeten in staat zijn progressieve Europese vakbonden bijeen te brengen, te coördineren, naar elkaar te luisteren, ervaringen uit te wisselen en vooral collectief te reageren wanneer één van ons wordt aangevallen, zeker door extreemrechts.”

In beeld: solidariteit in Brussel