Op straat. We waren er weer op 1 mei. Eindelijk samen voor een feestelijk moment. Om de sociale strijd – van gisteren, vandaag en morgen – te vieren.
Die strijd, voor solidariteit en rechtvaardigheid, ligt heus niet achter ons… Recent las je in De Nieuwe Werker hoe de Dag van de Arbeid in de negentiende eeuw een symbool werd van de arbeidersstrijd. Hoe vakbondsleiders toen de prijs betaalden van een klassenjustitie die hen het zwijgen wilde opleggen.
Syndicale rechten
De dag van vandaag liggen vakbondsvrijheden nog steeds onder vuur. Nog steeds worden pogingen ondernomen om de v/m die strijdt voor meer rechtvaardigheid, de mond te snoeren. De komende weken zet het ABVV hard in met een campagne ter bescherming van onze syndicale rechten. Onze beweging dwong die rechten af. We zullen die verdedigen. Het is onze geschiedenis en onze strijd.
Op straat. Wij waren er op 21 maart om een vuist te maken tegen racisme en op 8 mei samen tegen extreemrechts. Haatspraak is van alle tijden. Vandaag, in een klimaat van crisis en somberheid, vindt die een nieuwe voedingsbodem onder de bevolking. Deze extreemrechtse figuren poetsen hun imago op en proberen de wereld te overtuigen van hun ‘sociaal gelaat’. Ze slagen erin een groep kiezers te overtuigen die teleurgesteld is in de traditionele politiek.
Radicaal sociaal
Wij, als vakbond, hebben hier een rol te spelen. “Radicale vakbonden zijn essentieel in de strijd tegen racisme en kapitalisme”, zo vertelde ons Angela Davis, de wereldberoemde Afro-Amerikaanse activist, feminist en syndicalist tijdens haar recente bezoek aan Brussel. Radicaal sociaal beleid zal meer gelijkheid opleveren en de strijd tegen haatspraak winnen. Daar werken we elke dag aan.
Op straat. We waren er op 22 april en 13 mei. Deze keer deden we dat om degelijke lonen te eisen voor iedereen en onze koopkracht te beschermen en liefst te versterken. Om te luisteren naar de getuigenissen van zij die vandaag amper het hoofd boven water houden; die hun facturen niet meer kunnen betalen; die niet eens de benzine kunnen betalen om naar hun werk te gaan.
Omhoog met de lonen
Tegelijkertijd blijven de winsten van Belgische bedrijven hoge toppen scheren. Er is geen sprake van het zogenaamde ‘trickle down’-effect, waarbij winsten voor de rijken ook ‘naar beneden druppelen’ tot bij de werknemers en gezinnen. De prijs van gas ging omhoog met een verbluffende 139,5 procent. En de lonen? Daar komt 0,4 procent bij (bovenop de indexering, want gelukkig hebben we die nog!). Het probleem is gekend en de oplossing ligt voor de hand: de lonen moeten omhoog. Anders zullen de onvrede en de woede onder de bevolking blijven toenemen.
Op 20 juni gaan we weer de straat op. Deze keer massaal, in gemeenschappelijk vakbondsfront. We eisen een herziening van de wet op de loonnorm in het voordeel van de werknemers. We roepen op tot een politiek van gezond verstand. We kunnen niet langer toestaan dat medeburgers in armoede vervallen terwijl een kleine minderheid zich verrijkt. Een aanzienlijke verhoging van de lonen is nú nodig. De werkende klasse verdient dat. Als vakbond, als vertegenwoordiger van de werknemers van dit land, gaan wij ook hiervoor opnieuw de straat op.
De lonen moeten dringend omhoog getrokken worden.
Wij arbeiders worden tegenwoordig uitgeperst als citroenen.
Altijd maar meer en meer werk, maar meer loon is onbestaande !