De wet op de loonnorm is dringend aan verandering toe. Zo zouden vakbonden eindelijk weer kunnen onderhandelen voor échte loonsverhogingen.

// een bijdrage van BTB en ABVV-Metaal

Feit. Het leven is fors en voelbaar duurder geworden. Ruim 8 procent ten opzichte van een jaar geleden, om precies te zijn. We zitten op het hoogste inflatiepeil sinds 1983. De prijzen voor energie zijn de grootste boosdoener. Voor aardgas tellen we gemiddeld 2,5 keer meer neer dan een jaar geleden. De prijzen voor stookolie en elektriciteit? Anderhalve keer duurder. Maar ook in de supermarkt, de bouwmarkt en aan de brandstofpomp tasten we dieper in de buidel.

Feit. Onze automatische loonindexering is de eerste reddingsboei. Gelukkig tempert de index deze ongeziene aanslag op onze koopkracht door onze lonen te koppelen aan de levensduurte. Althans in zekere mate. Want helaas blijven de prijzen stijgen en lang niet alle prijsstijgingen zitten in de indexkorf. Denk maar aan de brandstof voor transport. Toch blijft de index de voornaamste buffer tegen koopkrachtverlies. Maar meer is nodig.

Feit. Het ene gezin is het andere niet. Onderzoek van de KULeuven toont aan dat hoe armer een gezin is, des te groter het deel van het gezinsinkomen is dat naar energie gaat. Het gaat over de lagere middenklasse, de gewone man en vrouw die met werken de kost verdienen. Zij verdienen te veel om arm te zijn en om te kunnen terugvallen op sociale tarieven en andere vangnetten. Tegelijk zijn ze te arm om comfortabel te leven. Tien procent van deze bevolkingsgroep ziet zijn koopkracht met meer dan tien procent dalen. Goed wetende dat de loonindex de grootste schokken dan al heeft opgevangen.

Feit. Tegenover de schrijnende aanblik van een aanzwellende groep werkende armen staat het schaamteloze kapitalisme. Want dag na dag vallen de werkgeversorganisaties de loonindex aan.  Ondertussen stellen we vast dat de Belgische bedrijven in 2021 de hoogste winstmarges ooit realiseren. De Bel 20-bedrijven breken record na record  met 42 procent extra winst. We stellen ook vast dat bedrijven hun kostenstijgingen simpelweg doorrekenen aan de consument. Maar raad eens? De consument, dat is diezelfde werkende mens aan wie een loonsverhoging wordt misgund en die zélf zijn energie- en brandstofbudget heeft moeten opkrikken.

Feit. Het is hoog tijd dat de lonen niet enkel aan de levensduurte, maar ook aan productiviteitswinsten worden gekoppeld. Hoe doen we dat? Door de loonwet van 1996 eindelijk weer open te breken. Wij willen in onze sectoren eindelijk weer vrij kunnen onderhandelen over betere lonen. Laat ons als vakbond ons werk doen en dat is opkomen voor de werkende mens. De Wet van 1996 maakt het sociaal overleg en daarmee ook de werknemers monddood.

En dat de werknemers het daar niet mee eens zijn, mag duidelijk zijn. Bijna 100.000 handtekeningen hebben we verzameld om een parlementair debat over een wetswijziging op gang te brengen. We hebben massaal gemobiliseerd tijdens de provinciale actiedagen op 22 april en 13 mei. Laat het geweten zijn: het is de werkende bevolking menens.

Hoor jij daarbij? Kun jij het onrecht niet meer aanzien? Kom ons dan versterken. Op 20 juni organiseert het gemeenschappelijk vakbondsfront een nationale betoging in Brussel. Want met 0,0 kom je nergens!