Ze sloeg een Israëlische soldaat en in één klap werd de toen 16-jarige Ahed Tamimi wereldbekend en een symbool van Palestijns verzet.

Ahed Tamimi is geboren in het dorp Nabi Saleh op de Westelijke Jordaanoever leefde haar hele leven in een context van extreem geweld: de Israëlische militaire bezetting. Op 16-jarige leeftijd verkocht ze een klap aan een Israëlische soldaat nadat die een rubberen kogel in het gezicht van haar neef had afgevuurd. Ze werd veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf. De beelden gingen de wereld rond en Tamimi werd van de ene dag op de andere één van de gezichten van het Palestijnse verzet.

De Nieuwe Werker sprak met de 21-jarige Tamimi en haar getuigenis over de realiteit in Palestina komt ook aan als een klap in het gezicht.

Ahed Tamimi: “De bezetting beïnvloedt je hele leven: je dagelijks realiteit, je verlangens, je ambities, je toekomst … Leven onder bezetting betekent leven met de dagelijkse angst om een geliefde te verliezen. Het betekent dat je niet vrij bent, zoals de meerderheid van de mensen in de wereld.”

“Stel je voor dat een vreemde je huis binnenkomt, jou een kamer toewijst en je er niet meer uit laat. Dát is bezetting!”

Je maakte de bezetting van jongs af aan mee. Je zei ooit dat sommige Palestijnse kinderen de zee kunnen zien, maar er niet heen kunnen. Hoe is de situatie van kinderen onder de Israëlische bezetting?

“In Palestina worden kinderen gearresteerd op weg naar school, of ‘s nachts thuis. Dat gaat gepaard met gewelddadige ondervragingen, doodsbedreigingen tegen hun ouders, hun vrienden … Kinderen in Gaza worden geboren onder de bombardementen. De psychologische impact van de bezetting is enorm. Een kind dat in een vreedzame politieke context wordt geboren, denkt aan spelen, naar muziek luisteren, plezier maken met vrienden. Palestijnse kinderen leven elke dag de militaire bezetting. Hun eerste zorg is hoe ze zich ertegen kunnen verzetten.”

Op je 16de sloeg je een Israëlische soldaat omdat die een familielid had aangevallen. Je ging naar de gevangenis. Kan je wat meer vertellen over je arrestatie en proces?

“Op de dag van mijn arrestatie gebruikten de Israëlische soldaten buitenproportioneel geweld. Er stonden er meer dan 200 voor mijn huis. Ze kwamen binnen zonder huiszoekingsbevel om drie3 uur ‘s nachts. Ik werd geduwd, geboeid, bijna de jeep in gesleept. In de auto trokken ze aan mijn haar, bespotten me terwijl ze me filmden. “Denk je dat je een heldin bent?”, snauwden ze me toe.”

“Kinderen in Gaza worden geboren onder de bombardementen. De psychologische impact van de bezetting is enorm”

“Het verhoor duurde zestien dagen. Ik werd fysiek en psychologisch aangepakt. Ik had meerdere dagen geen toegang tot water, toiletten of voedsel. Ze vroegen me te bekennen dat iemand me opdroeg de soldaat te slaan, dat ik politiek gemanipuleerd werd. Om mijn bekentenis te krijgen, dreigden ze me gevangen te zetten, mijn vrienden en familie te vermoorden. Ze hebben mijn moeder gearresteerd. Tijdens mijn verhoor mocht ik geen advocaat of mijn ouders aanwezig hebben, hoewel dat verplicht is bij minderjarigen. Ten slotte werd het verhoor afgenomen door twee mannen, terwijl de aanwezigheid van een vrouw vereist is.”

“Ik stond vervolgens terecht voor een militaire rechtbank. Ik werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf: duidelijk buitenproportioneel. Dankzij internationale mobilisatie en de druk die daarop volgde, zat ik uiteindelijk acht maanden in de gevangenis. Mijn familie kon me maar drie keer bezoeken.”

Hoe is de situatie van vrouwen in Palestina?

“Palestijnse vrouwen moeten de rol van vader én moeder opnemen. Vaders dreigen elk moment gearresteerd te worden, martelaar te worden … In Palestina is het grootste geweld tegen vrouwen dat van de bezetting: van een moeder die haar vijf kinderen in de gevangenis heeft en hen niet kan bezoeken. Een van hen heeft een terminale kanker. Haar grootste wens is niet om haar kind levend te zien, want dat zou nooit mogen, maar om haar kind te zien … zelfs al is haar kind dood. De bezetting moet stoppen opdat vrouwenrechten gerespecteerd worden.”

Welke gevolgen hebben kolonisatie en bezetting voor Palestijnse arbeiders?

“Er is geen vooruitzicht op werk. Er is geen mogelijkheid om de eigen economie, eigen projecten te ontwikkelen, omdat alle middelen in handen zijn van de bezetter. De werkloosheid viert hoogtij en is een direct gevolg van de bezetting. Veel Palestijnen hebben geen andere keuze dan in de nederzettingen te gaan werken om hun gezinnen te eten te geven. Hiervoor is een vergunning vereist en die moeilijk te krijgen. Bovendien staat Palestina vol met controleposten tussen dorpen en steden. Wanneer een controlepost gesloten is, riskeren werknemers geblokkeerd te raken. In de nederzettingen werken de arbeiders voor de bezetter. Ook daar zijn ze vaak het slachtoffer van discriminatie. Ze hebben geen sociale bescherming bij ongevallen.”

“Helaas hebben de Palestijnse vakbonden, net als de politieke organisaties, niet veel macht. Onze speelruimte, onze soevereiniteit, wordt aangetast door de bezetting. We zijn geen meesters over ons eigen lot.”

Hoe kunnen wij vanuit België de rechten van de werknemers en het Palestijnse volk verdedigen?

(Zucht) “Elke dag begaan de zionisten een misdaad tegen de Palestijnen. Ze vermoorden kinderen, slopen huizen en houden gevangenen illegaal vast. De vraag die in plaats daarvan moet worden gesteld is: Hoe kan de bezetting worden beëindigd? De bron van onderdrukking is bezetting. En de bezetting is het resultaat van verdragen en plannen van westerse regeringen. Maar ook het falen van de internationale gemeenschap om ons te steunen.”

“Er is geen mogelijkheid om de eigen economie, eigen projecten te ontwikkelen, omdat alle middelen in handen zijn van de bezetter”

“Initiatieven om producten uit de nederzettingen te boycotten (zoals de beweging van “Boycot, Desinvestering en Sancties” of BDS, nvdr.) zijn één manier om druk uit te oefenen op de Israëlische regering, maar het volstaat niet. De Palestijnse kwestie is zó zwaarwichtig en vereist dus een buitengewone aanpak. Regeringen wereldwijd moeten onder druk worden gezet om de steun voor Israël in te trekken. Dat is de sleutel. Het is onze plicht om ons te verzetten tegen de kolonisatie, maar ook die van jullie allen. Niemand kan vrij zijn, zolang wij het niet zijn.”

Je studeert rechten. Wat zijn je ambities voor de toekomst?

“De generatie voor ons was zwaar teleurgesteld in de internationale gemeenschap. Ze hadden immers hun geloof erin gesteld. Wat is het resultaat van alle pogingen om vrede te sluiten? Wij zijn de vrucht van deze teleurgestelde generatie. Maar we weigeren ons te wentelen in een slachtofferrol. We aanvaarden de situatie niet, we verzetten ons met alle mogelijke middelen. Voor onze vrijheid en onze waardigheid. Voor onze toekomst en die van onze kinderen.”

“Ik studeer rechten om mijn land te kunnen verdedigen. Ik wil een Palestina vrij van de Israëlische bezettingsmacht. Ik droom van een Palestina waarin alle burgers – joden, moslims en christenen – dezelfde rechten hebben.”

© foto: Ali Selvi