Laat ons niet rond de pot draaien: het regeerakkoord-BDW-Bouchez is voor ons onverteerbaar. Zoals verwacht. Er zijn enkele nuances aangebracht, maar zowel de inhoud als de toon betekenen een duidelijke aanval tegen werknemers en tegen de meest kwetsbare groepen. Voor ons komt dit niet als een verrassing.
“Jullie dramatiseren onterecht”, zullen sommigen ons voor de voeten gooien. Maar neen, hetgeen voorligt is een aanzienlijke ontmanteling van onze sociale bescherming en solidariteit. Rechts wil een samenleving waarin armen en kwetsbaren de factuur betalen en de rijken amper of niets bijdragen.
Doelwitten
Wie staat in de vuurlijn van deze rechterzijde? Werkzoekenden, werknemers met onzekere contracten, gepensioneerden, zieken, vluchtelingen, migranten … En zo goed als alles dat bijdraagt sociale cohesie en solidariteit: openbare diensten, sociale zekerheid en bescherming.
Dit is bijzonder cynisch. Degenen die de prijs betalen, zijn nauwelijks in staat zich te verdedigen. Zonder geld, gezondheid of de juiste documenten is het veel moeilijker om deel te nemen aan ‘de democratie’, door te stemmen, actie te voeren of mee te doen aan levendig maatschappelijk debat. Zonder baan, zonder statuut, zonder stem. Onzichtbaar. Rechts weet dit en rekent op die onzichtbaarheid om solidariteit af te breken. Aan aanval op de meest kwetsbaren is een aanval op de democratie. Het zou een vergissing zijn te denken onaantastbaar te zijn. Hoe ver zullen ze durven gaan?
Antisociale maatregelen
Het is onmogelijk om 200 pagina’s aan asociale maatregelen in één artikel te ontleden, maar hieronder volgen de belangrijkste sociaaleconomische dieptepunten van het regeerakkoord-BDW-Bouchez. Hou je vast.
De besparingen treffen vooral de werkende bevolking, veel meer dan de vermogenden. De automatische loonindexering is nog steeds in gevaar, en komt binnen twee jaar zeker weer op de regeringstafel. De loonwet van ‘96 blijft ongewijzigd en legt de norm voor de komende twee jaar vast op een stuitende 0 (nul!) procent – de facto een loonbevriezing. De welvaartsenveloppe, die de sociale uitkeringen min of meer in staat stelt gelijke tred te houden met de stijgende welvaart, wordt geschrapt. Tegelijkertijd is het ‘happy hour’ voor werkgevers die hun personeel flexibele werkregimes willen opleggen. De sociale bescherming ligt onder vuur, met de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, de jacht op zieken en talloze maatregelen tegen nieuwkomers. In de pensioenen wordt de hakbijl bovengehaald: strengere toegang tot vervroegd pensioen, in de gelijkgestelde periodes wordt zwaar geknipt, een pensioenmalus voor wie vroeger uitstapt, enzovoort. Ambtenaren in de openbare diensten worden op verschillende fronten aangevallen: statuut, pensioenen, werking … Van een vermogenskadaster is geen sprake, maar sociale bijstand zal met het vergrootglas gecontroleerd worden. Voor steun aan bedrijven is er in de begrotingstabellen daarentegen wel nog een flinke som geld gevonden.
De regeringsonderhandelaars zeiden dat de mensen meer zouden verdienen. Dat blijkt nu maar een verzinsel. Juist de meest kwetsbaren moeten het stellen met minder. Minder inkomen, minder rechten. Voor de rest van ons is er geen taart om te delen. Behalve voor degenen die al een stevig voor- én hoofgerecht naar binnen gewerkt hebben.
Waar zijn de vrouwen?
De eerste officiële regeringsfoto was meteen voer voor gesprek, en met reden: elf mannen, slechts vier vrouwen, geen van hen op sleutelposities. De vrouwelijke aanwezigheid op de foto: discreet, bijna onzichtbaar. Dat zegt veel. Deze regering is er niet voor vrouwen. Tenminste niet van vrouwen die deeltijds werken, vrouwen met een gefragmenteerde carrière, alleenstaande moeders, migrantenvrouwen, vrouwen die al op het randje zitten … Nee, ze krijgen het nog harder te verduren. Minder pensioen, minder publieke diensten, minder hulp.
Als je bovengemiddeld verdienende man in goede gezondheid verkeert, denk je misschien uit de wind te blijven die hard aanwaait van op rechts. Dat zou een vergissing zijn. De sluizen gaan open en op deze manier stevenen we af op de vernietiging van ons sociaal model. In de plaats komen individualisme, extreme concurrentie, onmenselijk werkritme. Hoe ver zullen ze gaan? Hoe ver laten we ze gaan? Onze rol, als syndicalisten, is om er alles aan te doen opdat linkse krachten – en die van het midden – binnen deze regering maximaal wegen. Alleen zo kan de menselijkheid zegevieren.
Aanstaande donderdag 13 februari is onze eerste afspraak met de regering-BDW-Bouchez, in de straten van Brussel, voor solidariteit, degelijke openbare diensten en meer koopkracht.
Dit regeerakkoord treft alweer de zwaksten in onze maatschappij. Schande is het ! De werkende mens is ook opnieuw slachtoffer en zeker naar pensioen toe – onrechtvaardig !
En dit allemaal of toch voor bijna 90 % goedgekeurd op het congres van Vooruit. Onder het mom van we hebben het behoud van de index binnen gehaald ( voor 2 jaar toch). Maar iets wat er reeds was kun je niet binnenhalen. En onder de garantie dat mensen op 60 jaar op pensioen kunnen als ze 42 jaar aan een stuk 234 dagen effectief gewerkt hebben. Hoeveel wernemers gaan hiervoor in aanmerking komen ? Dit is de grootste sociale afbraak in mijn 52 jarig leven.
Dit is geen herschikking maar een regelrechte aanval op de mensen die het moeilijk hebben. Morgen wordt het duidelijk:wij zijn solidair – dergelijke aanval op onze samenleving aanvaarden we niet