Vrouwen zijn hoofdrolspelers in de sociale strijd van gisteren, vandaag en morgen. De Nieuwe Werker wil hen eer bewijzen en stelt elke maand een ABVV-militante aan de lezers voor. Vandaag aan de beurt: Ilse Nicaes, 25 jaar syndicale ervaring bij Hot Cuisine.

Ilse Nicaes is 52, delegee bij Horval, en draait al zo’n drie decennia mee bij Hot Cuisine in Gent.

“Mijn eerste werkdag was op 9 juni 1992. Dat waren andere tijden. Culinor behoorde toen nog tot de groep Carestel, bekend van de wegrestaurants. We werkten in twee ploegen en klopten lange dagen. Soms begonnen we om één uur ’s middags en hadden we om één uur ’s nachts nog niet gedaan. ’s Anderendaags riskeerde je nog op het matje te worden geroepen omdat er de dag voordien iets over het hoofd was gezien. De werkomstandigheden toen, daar werd een mens niet vrolijk van.”

Eerste stappen als delegee

“Op een bepaald moment hebben we de grens van 50 werknemers overschreden en moest er iemand aangeduid worden als delegee. Ik was meteen kandidaat. Er was toen nog helemaal geen sprake van ondernemingsraad of comité voor preventie en bescherming op het werk. Ik moest dus echt van nul beginnen. De eerste cao sloten we af in oktober 1995.”

“In mei 2000 heb ik voor het eerst deelgenomen aan de sociale verkiezingen. We waren toen al met meer dan 100 werknemers en ik kwam in de ondernemingsraad en het CPBW terecht. Sindsdien ben ik elke keer verkozen geraakt voor beide overlegorganen. In de tussentijd zijn we ook een paar keer van eigenaar veranderd. Sinds 2012 behoren we tot de Culinor-groep, met een site in Gent, waar ik werk, in Destelbergen, Herselt en Olen.”

Inleveren

Die overnames blijken altijd lastige momenten voor het personeel bij Hot Cuisine.

“Bij de laatste overname hebben we zwaar ingeleverd. Onze betaalde pauze en 12 ADV-dagen waren we kwijt. Hoe leg je zoiets uit aan de mensen op de vloer? Maar dat was nu eenmaal het beleid van de nieuwe werkgever. We hebben een stemming gehouden bij het personeel en we hebben door de zure appel heen gebeten.”

“De collega’s op de vloer houden me voorlopig gemotiveerd”

“Het vergt veel tijd en moeite om delegee te zijn. Voor mij is het soms extra moeilijk. Ik ben ondertussen 52 en MS-patiënt. Dat betekent dat ik kan stoppen op 58 jaar. Het werk hier is behoorlijk belastend, maar ik hoop dat ik het nog volhoud. De collega’s op de vloer houden me voorlopig gemotiveerd. Mensen helpen, daarvoor doen we het uiteindelijk toch.”

‘Essentieel’

“Wij zijn wat ze noemen essentiële werknemers. Tijdens de coronacrisis hebben wij gewoon doorgewerkt, met mondmaskers en dergelijke. Er werd ook, in de mate van het mogelijke, plexiglas geplaatst tussen de werkposten. Dit werd allemaal geregeld in het CPBW. Ondertussen is alles terug zoals voorheen. Alleen de bedienden doen nu aan occasioneel telewerk.”

Syndicaal werk

“Op 9 november hebben we meegestaakt, met de rest van het ABVV. De fabriek lag helemaal stil. We hebben de directie op voorhand duidelijk gemaakt dat de productie zou stoppen. Wij bevragen daarvoor de collega’s, om te weten wat zij ervan denken, enzovoort. Op de site in Destelbergen (één technische bedrijfseenheid met de site in Gent) leverde dit wat problemen op. Als wij de vloer op wilden, om te informeren en te bevragen, werd dat systematisch geweigerd. Hoe wil je syndicaal werk doen, als de directie jou de toegang tot de werkvloer weigert? Uiteindelijk is het wel allemaal goed afgelopen, maar we blijven zeer oplettend in de aanloop naar de volgende sociale verkiezingen.”

“Als vrouw moet je soms nog meer je mannetje staan in het sociaal overleg. Tijdens een recente EFI-vergadering (economische en financiële informatie, nvdr) hadden we al snel gemerkt dat er allerlei zaken niet klopten in de cijfers. We hebben een grondige analyse gedaan en gewacht op een volgende vergadering, waarop ook een revisor aanwezig zou zijn. Nog voordat die het woord kon nemen, stak ik mijn hand op om tussen te komen. Ik zei: ‘ik denk dat we niet kunnen starten omdat de cijfers niet kloppen’. De baas deed nogal neerbuigend alsof ik er niks van kende en dat mijn opmerkingen nergens op sloegen. Maar ik ben niet dom, ik kan cijfers naast elkaar leggen. De revisor bevestigde uiteindelijk dat ik wel degelijk een punt had.

“Roepen en tieren”

“Ik ben er zeker van dat je zoiets sneller meemaakt als vrouw. De directie – één vrouw en voor de rest allemaal mannen – wil soms een beetje intimideren. Soms is het roepen en tieren. Ik werk hier nu dertig jaar, en daar kan ik ondertussen echt wel tegen. Dat leer je na verloop van tijd. Ik laat de mensen uitrazen en als ze wat tot rust zijn gekomen, zal ik wel het woord nemen om te zeggen wat ik te zeggen heb.”

“Ik laat de mensen uitrazen”

“De energiefactuur is ook bij ons één van de belangrijkste gespreksonderwerpen. We proberen de mensen maximaal te waarschuwen. Wanneer ze hun eindejaarspremie krijgen bijvoorbeeld, dan drukken we hen op het hart die niet meteen uit te geven, maar eerder aan de kant te zetten om eventueel een onaangename verrassing als een eindafrekening te kunnen betalen.”

Wat zijn voor Hot Cuisine de belangrijkste dossier voor de komende maanden?

“De werkdruk is voor ons de grootste syndicale prioriteit. Het werk is hier fysiek best belastend. Aan de band, aan een hoog tempo. Dit betekent dat er redelijk wat ziekteverzuim is. Momenteel kampen we met een tiental langdurig zieken.”

Premies

“Voor de komende periode zal er allicht weer onderhandeld moeten worden over premies. Die moeten we in de wacht kunnen slepen. Vorige keer hebben we een premie van 500 euro onderhandeld. Nu willen we die ook, aangezien er op vlak van loononderhandelingen niet veel beters te rapen valt. Over die premies wordt veel gezegd en geschreven in de media, dus de mensen vragen daarnaar. Ze beseffen niet goed dat dat allemaal nog niet vast ligt. We gaan er in ieder geval voor, maar we willen natuurlijk geen loze beloftes doen.”

“Ik maak me wel zorgen om de opvolging. Voor de komende sociale verkiezingen van 2024 zijn we natuurlijk ook weer op zoek naar kandidaten. Mensen zien hoeveel tijd en moeite ik in mijn mandaten stop. Dat maakt het niet eenvoudiger om hen te overtuigen zich ook kandidaat te stellen. Dat zien we bij elke sociale verkiezingen, de moeite om de lijsten gevuld te krijgen. Ik hoop maar dat al ons werk van de laatste jaren niet verloren gaat.”

“Het is natuurlijk zinloos je lijsten te vullen met mensen die toch hun best niet gaan doen. Als je niets doet, dan bereik je niks. Maar als je zin hebt om er tegenaan te gaan, dan is er veel mogelijk.”