Begin deze week stond België stil, met vier dagen van actie, waaronder een stakingsdriedaagse. Jongeren, werknemers, ambtenaren, cultuurwerkers en vele anderen, kortom iedereen die in de vuurlijn staat van de Arizona-regering. De stakingsdriedaagse kwam er na een massabetoging van 140.000 mensen in oktober. En na maandenlang roepen, uitleggen, sensibiliseren, waarschuwen. Online en offline. Op sociale media, in de krant, tijdens infosessies en in de bedrijven.

Een historische mobilisatie. En wat doet de Arizona-regering? Die maakt er naar goede gewoonte een puinhoop van. Deze keer met een begrotingsakkoord dat nul perspectief biedt voor de mensen.

Het begrotingsknoeiwerk van Arizona bevestigt alles wat we sinds de zomer aan de kaak stellen.

• Een frontale aanval op de koopkracht. De regering doet alsof ze een medaille verdient omdat de index blijft bestaan. Nochtans zal zowat de helft van de Belgische werknemers en een derde van de gepensioneerden een deel van zijn koopkracht zien sneuvelen door dit gefoefel met de index.

Aardgas wordt duurder. Dat voelt iedereen, maar zeker huurders van slecht geïsoleerde woningen … De mooie beloftes van BDW, Bouchez en co over “meer nettoloon” door een fiscale hervorming smelten sneller dan sneeuw in de middagzon.

• De Jambonmalus, een straf voor wie zijn hele leven heeft gewerkt, maar vóór de wettelijke pensioenleeftijd met pensioen gaat. Deze historische miskleun treft in de eerste plaats zware beroepen, deeltijdse werknemers … en dus vooral vrouwen. Van de Arizona-mannenclub hadden we weinig anders verwacht.
• Extra druk op langdurig zieken. POEF, als bij wonderrekent deregering op “100.000 langdurig zieken minder.” De jacht op zieken gaat voort, terwijl de arbeidsmarkt er alles behalve gezonder op is geworden.
• Flexibiliteit à volonté, maar dan wel in één richting. Meer overuren, meer nachtwerk, minder rechten, minder overleg. Werknemers moeten zich schikken naar de grillen van de baas, die zich comfortabel nestelt in zijn fauteuil.

De grote vermogens daarentegen, die kunnen op beide oren verder slapen. De effectentaks stijgt lichtjes, terwijl de échte hefbomen – vermogen, belastingfraude – onaangeroerd blijven.

Deze regering negeert de sociale realiteit van een heel land. Onze stakingsdriedaagse, samen met de andere vakbonden, was daarop het enige juiste antwoord. Daarmee is ook aangetoond dat onze collectieve kracht intact is. Samen staan we nog steeds sterk, solidairder dan ooit.

Niemand verdient wat deze regering oplegt: de minachting, de onzekerheid, de broeksriempolitiek.

Deze begrotingsflop is voor ons geen eindpunt. Het is een bevestiging – brutaal, koud, bewust – dat we de druk moeten blijven opvoeren.

Want zonder strijd is er geen vooruitgang. Zonder solidariteit is er geen rechtvaardigheid. Want er is geen toekomst als we die niet samen schrijven. Voor onze rechten. Voor de toekomst. Van jou en van je kinderen.

De sociale beweging gaat voort in 2026

De sociale beweging zal door het ABVV in 2026 onverminderd worden voortgezet. Voor het eerste kwartaal van het jaar staan er harde acties en stakingen op het programma. In maart zien we een grootschalige nationale betoging. Het actieplan zal in overleg met de andere vakbondsorganisaties worden afgerond.