Een dieptrieste vaststelling: nooit sinds de totstandkoming van het sociaal pact werden onze rechten meer bedreigd dan vandaag. Met haar Zomerakkoord zet de Arizona-regering het blinde afbraakwerk voort. Pensioenen? Gekortwiekt. Loopbanen? Dat mag allemaal een beetje meer en een beetje langer zijn. Werkzekerheid? Poef, weg! Deftige werkomstandigheden, deftige lonen, deftige openbare diensten, deftige sociale zekerheid …? Daar doet Arizona niet aan mee.

Het team van werknemers incasseert de ene klap na de andere. Maar in deze wedstrijd met een historisch bevooroordeelde arbiter, krijgt het team van werkgevers, bedrijfsleiders en wapenhandelaars nog voor de rust een hele reeks penalty’s toebedeeld. Gratis en voor niks. Allemaal in dezelfde boot? Niks van waar. Het luxecruiseschip van militarisering en andere vetpotten duwt de gammele sloep der werkende klasse botweg aan de kant.

Golf van onzekerheid

Halverwege september vielen de eerste RVA-brieven in de bus van vele tienduizenden werkzoekenden die hun werkloosheidsuitkering zullen verliezen. De getuigenissen stromen binnen en zijn hartverscheurend. Dit gaat om vrouwen en mannen die hebben gewerkt – maar niet ‘genoeg’ volgens de definitie van de Wetstraatvrouwen en -mannen in maat- of broekpak. Werkte je met opeenvolgende korte contractjes? Ook dan kan je naar je uitkering fluiten. Ontslagen op latere leeftijd en al jaren op zoek naar een baan? Idem. Tegenslag in het leven? Plots sta je in de kou. En laat niemand er van uitgaan dat het hem of haar nooit kan overkomen.

De OCMW’s spreken nu al van een ‘sociale tsunami’ die aan de horizon opdoemt. Dit wordt een zondvloed van onzekerheid waartegen geen enkel loket is opgewassen.

De rechterzijde smult van al dit lekkers: een hele tros kersen op de individualistische maatschappijtaart waar zij al decennia van dromen. De klassenstrijd wordt aangedikt met een forse dosis minachting voor de allerzwaksten in onze samenleving: ouderen, zieken, werkzoekenden, werknemers met flutcontracten of hamburgerjobs. Zij worden met de vinger gewezen voor alle budgettaire calamiteiten.

En de vermogenden? Die boeren in alle stilte verder, zonder al te hard aan de boom te schudden, want het gaat hen voor de wind. Alles onder controle op het gefortuneerdenfront.

Deze regeringspolitiek gaat als een splijtzwam door onze samenleving. Het verdeelt in een poging om te heersen, en ondertussen zaagt het aan de poten van onze sociale zekerheid.

Over de grenzen heen

Onze woede houdt niet op aan de grenzen. De geschiedenis zal niet mals zijn voor de slappe en trage houding van deze regering over de genocide in Gaza. Het is een schande voor België. En daarom is het meer dan ooit belangrijk dat onze solidariteit evenmin stopt aan de grens. Internationale solidariteit is niet optioneel.

Het is aan ons en aan jou om het tij te keren. Want als jij en wij het niet doen, wie dan wel? Onze democratie staat op het spel, maar in woelige tijden kan ook veel in beweging komen. Het maatschappelijk middenveld, de culturele wereld en de kunstenaars hebben dat begrepen: zij sluiten zich bij ons aan om onze rechten, onze waardigheid en onze menselijkheid te verdedigen. Sommigen willen ons doen geloven dat solidariteit tot het verleden behoort. Maar niets is minder waar: solidariteit is en blijft ons krachtigste wapen.

Wie goed kijkt ziet dat deze federale regering eigenlijk maar met spuug en draadjes aan elkaar hangt. Het laagje vernis van eensgezindheid is flinterdun. Een reus op lemen voeten is niet bestand tegen langdurige windvlagen van links. Het kan nog steeds anders.

Op 14 oktober blaast het gemeenschappelijk vakbondsfront die wind van op links, in de straten van Brussel tijdens een massabetoging, samen met iedereen die droomt van een solidaire toekomst!

Afspraak om 10 uur aan het Noordstation. Tot dan