De aanloop naar 14 oktober liep behoorlijk hectisch. Zowel op het terrein als op sociale media echoden meer en meer oproepen om aan te sluiten bij de betoging. De inzet van het middenveld bleek zo bijzonder effectief. Maar het was ook duidelijk dat er langs rechterzijde tegengas werd gegeven: er werd flink geïnvesteerd in zowel online als offline advertentie- en desinformatiecampagnes om de mobilisatie te ontmoedigen.

Die anti-betogingscampagne liep dus uit op een sisser. Op deze dinsdagochtend was de straat aan het woord en de straat was overduidelijk: de vakbonden staan er niet alleen voor. Grote groepen jongeren, gepensioneerden, studenten, cultuurwerkers, leerkrachten, zorgverleners en activisten van allerlei strekkingen sloten zich aan bij de betoging. Laat er dus geen twijfel over bestaan dat dit protest veel ruimer ging dan enkel de vakbondsleden.

Overvolle treinen, onafgebroken stoet

Veel betogers kregen de kop van de stoet zelfs niet eens te zien. Anderen zaten dan weer urenlang “vast” tussen Rogier en Passage 44, door de grote instroom aan betogers. Terwijl de snelsten onder de manifestanten al voorbij Centraal passeerden, bleef de staart nog hangen aan het Noordstation, waar ze bij het podium arriveerden.

“De treinen zitten stampvol en het parcours zit vol opstoppingen”, vertelde een militante uit Luik ons tegen de middag. “Sommigen kunnen nu pas vertrekken!”. Het wachten op het langzame tempo van de stoet verliep echter in vrolijke tonen: er werd luidkeels gezongen, druk gedanst en ook de trommels weergalmden tussen de torens van de Noordwijk.

Het resultaat van de mobilisatie was ronduit indrukwekkend: schattingen spreken van 140.000 mensen in de straten van Brussel. Meer dan 100.000 mensen kwamen met de trein, anderen vonden hun weg te voet, te fiets of met het geringe openbaar vervoer dat wel bediend werd. Alle regio’s van het land waren goed vertegenwoordigd om het sociale afbraakbeleid van de Arizona-regering te bestrijden. De aanwezigen gaven een onmiskenbare reactie op het huidige beleid, dat met totale minachting omgaat met de werkende mens: “Arizona? Nee, bedankt!”.

“Dank je, Thierry”

“Het succes van deze mobilisatie is niet alleen te danken aan de vakbonden, maar ook aan de vele organisaties die hier vandaag met ons staan”, verklaarde ABVV-voorzitter Thierry Bodson. De voorbije dagen sloten 45 middenveldorganisaties zich officieel bij de beweging aan, terwijl ze hun achterband opriepen om naar Brussel te komen. Wat dus duidelijk niet in dovemansoren is gevallen.

“De strijd tegen de Arizona-regering zal niet op één dag of één jaar geklaard zijn. Dit is een strijd van een hele generatie. Een generatie die resoluut nee zegt tegen de afbraak van wat onze ouders en grootouders hebben opgebouwd: een samenleving gebaseerd op solidariteit”, riep Thierry Bodson, die minder dan drie maanden voor zijn pensioen, een van zijn laatste toespraken hield als voorzitter van het ABVV. Een moment dat logisch veel emotie losmaakte. Applaus en dankbetuigingen weerklonken terwijl in het publiek een enorme vlag met de woorden “Merci Thierry” wapperde.

Een vastberaden menigte

De Brusselse straten bleken vooral getekend door menselijkheid. De betogers plaatsten de waarheid opnieuw centraal — die van werknemers, gezinnen, zieken en gepensioneerden. De waarheid van zij die het hardst getroffen worden door de beslissingen van deze regering. “Na de frontale aanval op werklozen, richt deze regering zich nu op mensen met een beperking, vrouwen met deeltijdse banen en gepensioneerden. Het is ons systeem van solidariteit waar ze een probleem mee hebben. Tegen een uitgeputte verpleegkundige of een kapotgewerkte arbeider zeggen ze doodleuk: ‘jouw pijn kan ons niks schelen’. Een samenleving die kwetsbaarheid niet erkent, is een samenleving die haar menselijkheid verliest”, vervolgde Thierry Bodson.

De jeugd rechtop

De grote mobilisatie bracht ook veel jongeren op de been. Zij waren aanwezig om hun bezorgdheid te uiten over de voortdurende aanvallen op cultuur, klimaat en onderwijs. Dit was een dag van samenkomst: één gezamenlijke strijd, die mensen verenigt, tegen een maatschappelijk model waarin het begrip solidariteit tot een uitgemergeld kadaver wordt herleid. “Wij zullen niet stoppen zolang zij niet stoppen. We gaan de beweging versterken. Er komen nog andere afspraken, andere mobilisaties, andere acties, voor het einde van het jaar”, verkondigde Thierry Bodson.

De boodschap aan De Wever, Bouchez en de hele Arizona-regering is glashelder: de werkende bevolking laat zich niet doen. De straat heeft gesproken: een andere samenleving bestaat.