De nood is hoger dan ooit. Het regeringswapen: de hakbijl. De slachtoffers: de sociale zekerheid, jouw koopkracht en de waardigheid van alle werknemers in dit land. Op 14 oktober betogen we in Brussel, samen met de andere vakbonden en het brede maatschappelijk middenveld. Niet alleen tégen de Arizona-puinhopen, maar ook vóór een wereld waarin solidariteit centraal staat.

De regering verkoopt ons appelen voor citroenen. Een ‘modernisering’ voor een katapult naar het verleden, een enkeltje richting een afkalvend pensioen, een geblokkeerd loon en een aanval op wie ziek is of pech ondervindt in het leven. En – weinig verrassend voor de mannenclub van Arizona – vrouwen betalen dubbel de prijs.

Diefstal

De laatste illustratie daarvan is het regeringsplan om duizenden vrouwen te bestelen die vóór 2003 zwangerschapsverlof opnamen. De bewijslast voor dit verlof komt bij de vrouw te liggen. Kan je niets bewijzen of vergeet je dit aan te geven? Poef. Weg! De verlofperiode telt gewoon niet mee in de pensioenberekening!

Een ander voorbeeld? Officiële cijfers bevestigen onze schattingen dat meer dan 30 procent van de toekomstige gepensioneerden gemiddeld €318 per maand verliest door de Arizona-pensioencitroen. Daarvan is een meerderheid vrouw. Dit verschil – voor ministers een peulschil – kan iemand voor de rest van haar dagen in de armoede duwen.

Snoeiwerk in de gelijkgestelde periodes, de Jambonmalus voor wie vervroegd stopt, steeds meer en grotere obstakels om toegang te krijgen tot het pensioen … Het houdt niet op.

Militarisering en democratie

Terwijl jouw loon bevroren blijft, worden wapenhandelaars warmpjes verwend. Terwijl nachtwerkpremies sneuvelen, kondigt Arizona aan vrolijk te gaan shoppen voor drones en straaljagers. Voor jouw de strakke broeksriem; geld dat aan de bomen groeit voor de ‘happy few’.

En dan laat minister van Binnenlandse Zaken Bernard Quintin (MR) een proefballonnetje op, met zijn wetsontwerp om zogezegd “radicale en extremistische organisaties” aan te pakken. In werkelijkheid is het een weinig verhulde, frontale aanval op fundamentele vrijheden. Uitblinkend in vaagheid zet dit wetsontwerp de vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging, recht op een eerlijk proces … – essentiële elementen van onze democratie – op de helling. Het Federaal Instituut voor de Mensenrechten beaamt onze bezorgdheid en waarschuwt voor willekeur en politieke vervolging.

De pinocchio’s van de rechterzijde beschuldigen ons van overdrijving of van mensen bang te maken. Maar dag na dag bevestigen de cijfers, de studies en zelfs de officiële instellingen wat wij al maanden aan de kaak stellen en dat wij de feiten aan onze kant hebben.

Diezelfde, radicaliserende rechterzijde komt à la Trump met ‘alternatieve feiten’. Platte slogans, uit de context gerukte cijfertjes, halve waarheden en hele leugens dienen om de solidariteit uit te hollen, werknemersrechten af te breken en en passant bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten.

Op 14 oktober blaast de wind van links door de Brusselse straten. Want de werkende klasse zal zijn stem laten horen en de puntjes op de i zetten. Sociale afbraak, democratische bedreigingen en leugens zullen wij nooit aanvaarden.

Vooruitgang is ons nooit door de gevestigde orde op een presenteerblaadje aangeboden. Integendeel, aan al onze sociale verworvenheden ging bittere strijd vooraf. Voor een solidaire toekomst zal het niet anders zijn.

In een hoekje liggen kniezen is voor ons geen optie. Daag op. Op 14 oktober. Om 10u aan het Brusselse Noordstation. Want wie opdaagt wint.