24 maart was het de internationale dag voor een gelijk loon. Voor deze gelegenheid, en ook om de stijgende levenskost aan de kaak te stellen, kwam het ABVV samen in Brussel op de Kunstberg.

// een bijdrage van Horval

ABVV Horval was er natuurlijk ook aanwezig en werdvertegenwoordigd door de delegees van het gewest WAPI. Onder hen ook Nancy Anselin, delegee en huishoudhulp met dienstencheques.

Onder een stralende lentezon en op het ritme van strijdmuziek stelden we haar enkele vragen over wat deze internationale dag inhoudt. We praten met haar over de loonkloof van 22,7% in België, deeltijds werk en de gevolgen van loonongelijkheid voor het leven van honderdduizenden vrouwelijke werknemers in België.

Deze getuigenis herinnert ons met recht en rede aan het belang van deze strijd. Een vakorganisatie moet alle werknemers samenbrengen voor meer rechtvaardigheid en gelijkheid. Daarvoor dienen ook de genderdiscriminaties in de werkwereld erkend te worden.

Waarom vind je het belangrijk om te strijden voor een gelijk loon?

Nancy: “Het is essentieel om te strijden tegen loonongelijkheid, gewoonweg omdat het een discriminatie is tegenover vrouwen. Ik ben ervan geschokt dat vrouwen die hetzelfde werk doen als een man niet op dezelfde manier vergoed worden.”

“Loonongelijkheid is ook te wijten aan het feit dat men niet wil erkennen dat vrouwen en mannen hetzelfde werk kunnen doen. Het begint stilaan te veranderen in de maatschappij, maar nog niet genoeg. Mensen vinden het bijvoorbeeld raar dat mannen het huishouden komen doen bij de klanten, want ze vinden dat dit een rol is voor een vrouw. En als een vrouw met een bus wil rijden, zal zij nog meer dan een man moeten bewijzen dat zij dit kan. Ze zal moeten vechten om te bewijzen dat zij haar rijbewijs kan halen en eens ze het heeft zal ze opnieuw moeten knokken om dezelfde geloofwaardigheid te hebben als een man.”

“In onze maatschappij worden vrouwen vaak gedenigreerd. Mannen worden als ‘sterk’ en ‘hard’ beschouwd, terwijl vrouwen eerst en vooral het huis moeten onderhouden en de dagelijkse taken moeten uitvoeren. Ik jaag mij erin op dat sommige mensen nog steeds vinden dat vrouwen en mannen niet dezelfde taken kunnen uitoefenen.”

Waarom zijn er volgens jou in jouw sector zoveel vrouwen met een deeltijdse job ?

“In de thuishulpberoepen zoals huishoudhulp of gezinshulp is het op lange termijn onmogelijk om een voltijdse job uit te oefenen. De eerste jaren kan je dat nog doen, omdat je lichaam het aankan. Op lange termijn begin je gewrichtsproblemen te krijgen door dezelfde bewegingen dagelijks te herhalen. Ons werk is extreem zwaar. Daarvoor vecht ik ook, zodat er een betere medische opvolging is in mijn bedrijf, met name met meer volledige en regelmatige doktersbezoeken.”

Je hoort vaak dat vrouwen kiezen voor een deeltijdse job. Is dit voor jou een echte keuze of eerder een verplichting?

“Voor mij is de keuze voor deeltijds werk niet echt een keuze. Zoals ik al zei is het in onze job niet mogelijk om op lange termijn een voltijdse job uit te oefenen. De cijfers van de medische halftijdse betrekkingen of de langdurige zieken tonen dit goed aan.”

“Er speelt echter nog een andere factor een rol: de dagelijkse taken. Vrouwen denken na over het eten, ze moeten de boodschappen doen, het huishouden doen, zich bezig houden met de kinderen … Dit is een grote mentale last. Nog vaker is het ook de vrouw die ervoor moet kiezen om minder te gaan werken. Mannen moeten dit er niet allemaal bij nemen na hun werkdag. Wanneer mijn werkdag erop zit, begint mijn dag als mama. Nochtans zouden mannen dit ook allemaal kunnen …”

Wat zijn de concrete gevolgen van deze loonongelijkheid voor het dagelijkse leven van deze vrouwen?

“Wanneer je ziet dat een vrouw minder goed betaald wordt, denkt men dat haar werk niet dezelfde waarde heeft. We moeten continu bewijzen dat ons loon verdiend is.”

“In mijn sector zijn we met veel alleenstaande vrouwen met kinderen en ons loon is niet voldoende. We verdienen minder dan 14 euro per uur, dat is niet normaal. Als je minstens drie jaar anciënniteit hebt, verdien je 12,55 euro en daarna wordt het loon geblokkeerd. Onze anciënniteit telt niet meer … Daarmee moeten we de huur, het eten en de school betalen. Dan is er ook nog de wagen die we moeten hebben voor het werk. We komen niet rond met zo’n loon om ons gezin te onderhouden.”

“Loonongelijkheid, het feit dat vrouwen jobs hebben die minder goed betaald worden, heeft gevolgen voor ons dagelijkse leven maar ook voor onze toekomst. Dit zal een enorme impact hebben op ons pensioen.”

Sommige mensen denken dat loonongelijkheid geen echt probleem is. Wat zou jij hen willen zeggen?

“Aan zij die zeggen dat loonongelijkheid niet bestaat, zou ik willen zeggen dat ze zich eens in onze plaats stellen. Ik zou eens van plaats willen wisselen zodat ze het beseffen. Dat ze eens een maand moeten leven met ons loon en ze zullen zien wat ze kunnen betalen en wat hun nieuwe levensstijl zal zijn. We zullen zien of ze hun boodschappen en de huur kunnen betalen en wat er op het einde van de maand nog overschiet.”